အိပ္မက္မ်ားႏွင္႔ အိပ္စက္ၿခင္း
အပင္ထက္က သက္ေၾကြ ေရြ႔ေလ်ာက်လာတဲ႔ သစ္ရြက္ေလးေတြအတြက္ေတာ႔ ငါဟာ တစ္ခါတစ္ရံ သံေ၀ဂတစ္၀က္နဲ႔ သၿဂိ ၤဳလ္ေပးေနၾက နံနက္ခင္းတစ္ပါးပဲေပါ႔၊
ဒီလိုနဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ေလးတြဲက်ေနတဲ႔ ငါ႔မ်က္ေတာင္ေတြကို မတားဆီးနိုင္ခဲ႔တာ တစ္ရာသီေတာင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ၿပီ ။
နံနက္ခင္းသတင္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ဖတ္လိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတဲ႔ အသာနဲ႔ အၿမဲတမ္း ခံတြင္းခ်ဥ္တက္တဲ႔ ပါးစပ္ကို ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ေကြ်းရင္း ငါေနတက္ေအာင္ေနခဲ႔တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ အလိုလို ၿပည္႔လာတဲ႔ ၿမိဳသိပ္ထားေသာ တိမ္အုပ္တစ္ခ်ိဳ႔ကို ကီးဘုတ္ေပၚမွာ အန္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အန္ထုတ္လိုက္ေတာ႔လည္း နာတက္တဲ႔ရင္ဘတ္အတြက္ေတာ႔ ကုစားဖို႔ မတက္နိုင္ေသးဘူး။ ေၿပာရရင္ ဘယ္လိုကစားနည္းမ်ိဳးကိုမွ မကြ်မ္းက်င္တဲ႔ ငါလိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ မ်က္ႏွာဖုံးအတု တပ္ဆင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ႔မွာမွ ပိရိေသသပ္ေနမွာမဟုတ္မွန္းလည္းသိေနၿပန္တယ္။ သင္စရာေတြေပါတဲ႔ ေလာကမွာ ငါနားမလည္တာ အိပ္မက္ၾကိဳးၾကီးတန္းလန္းနဲ႔ ငါနိုးထေနရတာကိုပဲ။
အၿမင္မတူသူေတြၾကားမွာ ငါဘယ္ေတာ႔မွ တူေအာင္ၾကိဳးစားလိမ္႕မယ္မဟုတ္မွန္းသိေနတဲ႔ သူဆိုလို အေမတစ္ေယာက္သာရွိမယ္ထင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ငါက အရည္ၿပားေပ်ာ႔တဲ႔ ဦးေခါင္းနဲ႔ ေခါင္းမာတက္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနလို႔ပဲ။
ဒါေၾကာင္႔လည္း မိုးေသာက္လာတိုင္း ၿပန္လည္းညွိႏႈိင္းလို႔ ခက္ေနတာ ငါနဲ႔ ငါ႔ရဲ႕အိပ္မက္ေတြပဲ။ ငါေကာ္ဖီကိုတကယ္မၾကိဳက္တက္ပါဘူးဒါေပမယ္႔ ေတာ္လွန္ဖီဆန္ၿမဲ အိပ္မက္ကို ပထုတ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း နံနက္ခင္းမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ၿပန္ၿပန္အိပ္တက္ခဲ႔တာ။ သစ္ရြက္ေလးေတြေတာ႔ အားနာပါရဲ႕။ ေနေရာင္ၿခည္ကို ဦးခိုက္ခြင္႔မေပးတက္တဲ႔ အိပ္မက္တစ္ပိုင္း အိပ္စက္ၿခင္းတစ္ပိုင္းနဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္ရ႕ဲ ၿမည္တြန္ေတာက္တီး ၿခင္းမွာ တစ္ဖန္ေသဆုံးရၿပန္ေသာေၾကာင္႔႔ပဲၿဖစ္ပါတယ္။
( ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ခံစားမိတာေလးတစ္ခုကို ေရးခ်ၿခင္းမွ်သာ)
No comments:
Post a Comment