လင္းေရာင္ၿခည္ လာခါနီးၿပီဆိုေတာ႔
အေမွာင္ကပိုၿပီးသိပ္သည္းလာတယ္ထင္ရဲ့
ငယ္စဥ္က ကေလးကဗ်ာေလးေတြေအာ္က်က္ခဲ႔သလုိ
ရင္ထဲမွာသံမႈိႏွက္ အလြတ္ရတက္ခဲ႔တယ္
လူေတြရဲ႔မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးပါမ်ားလာေတာ႔
ခုေတာ႔ ကဗ်ာေတြကိုမက်က္ဘဲ ရေနတက္ၿပီ
တြန္႔ေၾကေဖာင္းပြေနတဲ႔ ရင္ဘတ္ၾကီးကို
မီးပူထိုးေခါက္သိမ္း ထားရေတာ႔မယ္
သူတစ္ပါးကို ဖတ္တက္တဲ႔ ပညာကို
သဘာ၀ၾကီးက အားပါးတရသင္ေပးလုိက္ေတာ႔
မယုံသကၤာၿဖစ္တက္တဲ႔ စိတ္က အရြယ္ေရာက္လာတယ္
ကိုယ္႔ကိုခ်စ္ခင္ခဲ႔သူေတြနဲ႔ မုန္းတီးေနသူေတြဆီကပါ
အၾကည္႔စူးစူးေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာခံရတယ္
သဘာ၀ကိုဖီလာလုပ္ၿပီး
ဂ်ိဳတၿမၿမ လုပ္ေနတဲ႔ေကာင္တဲ႔
နားမေထာင္ပါဘူး
စိတ္လိုလက္ရ ငိုရယ္လိုက္တယ္
ပီၿပင္တယ္ဆိုတာ
လက္ခေမာင္းမခတ္ခင္အရွဳံးေပးလိုက္သလိုမ်ိဳးထင္ရဲ႔
ဘယ္သူမွ မခ်စ္ခဲ႔ဘူးလို႔ ေအာ္ၿငင္းရင္း
ဒူးေထာက္ေ ခ်ာ္လဲက်ခဲ႔တာ အၾကိမ္ၾကိမ္
ကိုယ္႔သိကၡာကိုယ္ၿပန္ဆယ္ရင္း
တစ္ေန႔ေတာ႔ တိမ္ေတြ အထပ္ထပ္
ထူထပ္ေနေသာေန႔တစ္ေန႔မွာ
လူမသိသူမသိ
တ၀ုန္း၀ုန္းရြာပစ္လုိက္တယ္
တကယ္ေတာ႔ ေရာင္နွီမလာခင္
ကိုအသိုက္ထဲကထြက္ခဲ႔သင္႔တာ
ခုေတာ႔
ပိုေမွာင္လာတယ္
ပိုေမွာင္လာတယ္..
No comments:
Post a Comment