အဲဒီတုန္းကဗ်ာ အေမ႔ကိုသနားလိုက္တာ ။မွန္ေတြကာထားတဲ႔ေလယဥ္ကြင္းထဲမွာ တစ္ဖက္ေရာက္ေနတဲ႔သားကို
အမွာေတြေၿခြေနတဲ႔အေမရယ္႔ပါ။သားက်န္းမာေရးဂရုစုိက္ေနာ္တဲ႔။ညႈိုးေ
လ်ာ္ေနတဲ႔အေမမ်က္ႏွာမွာ အားငယ္ရိပ္ေတြလႊမ္းေနမွန္းသားသိပါတယ္အေမ
သင္ၿဖဴးဖ်ာေတြကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာယက္ခဲ႔ရတဲ႔ အလုပ္ဒဏ္ေတြေၾကာင္႔ ရလာတဲ႔ေလးဘက္နာေရာဂါက အေမ႔ကိုလူၾကားထဲမွာ ၾကာၾကာမေနနိုင္ေလာက္ေအာင္ႏွိပ္စက္ေနလို႔
ေ၀ဒနာကိုအံက်ိတ္တင္းခံရင္း သားကိုလုိက္ပို႔ႏႈတ္ဆက္တာ။သားေက်ာၿပင္ကို ေငးၾကည္႔ရင္းက်န္ခဲ႔မယ္႔
အေမ႔႔ပုံရိပ္ေတြကို မွန္းဆၿပီး သနားလိုက္တာအေမရယ္။အားကိုယ္းစရာ
သားကတစ္ေယာက္ထဲရယ္။ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔အေ၀းဆံုးမွာပဲရွိေနတယ္။ခုလည္းအေ၀းကို ပ်ံေၿပးၿပန္ၿပီလို႔ အေမေတြးေနမွာေသခ်ာပါတယ္ေလ။မ်က္ရည္ေတြၿပည္႔ေနတဲ႔ အေမ႔မ်က္၀န္းေတြကို သားမၾကည္႔ရဲဘူးအေမ။သားလုပ္ရက္ေတြ မွန္သ
လားမွားသလားဆိုတာေတာင္ မေ၀ခြဲတက္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။
သားသမီးေတြဆိုတာ အရြယ္ေရာက္လာရင္အေ၀းကို ပ်ံသန္းထြက္ခြါၾက
ၿမဲပါအေမ။ဘ၀အတြက္ဆိုတဲ႔ ေလာကဓံ ၾကိဳး၀ုိင္းထဲမွာ အားကုန္ႏႊဲဖို႔
ဆိုတဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ေပါ႔။အေမကေတာ႔ သားသမီးေတြနဲ႔ အတူေနခဲ႔ၾကစဥ္က အိမ္အိုၾကီးထဲမွာပဲ အလြမ္းေတြနဲ႔ ငုိေနေတာ႔မွာေသ
ခ်ာပါတယ္။ အေမငိုေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ မငိုပါနဲ႔ အေမရယ္။
မငိုပါနဲ႔အေမရယ္။မငိုပါနဲ႔......................................................။
No comments:
Post a Comment