ေပးဆပ္ၿခင္းက ဆက္သြယ္ၿခင္းရဲ႕ နိဒါန္းပါ..ေပးၿခင္းေၾကာင္႔ ပဲ
လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္သြယ္ၿခင္းေတြ ခိုင္ၿမဲလာမယ္...လူအမ်ားနဲ႔
ရဲ႕ၾကားမွာလည္း ရဲရင္႔လာမယ္ ....လူေတြ ဆင္းရဲၾကတယ္ဆိုတာ
ေပးကမ္းၿခင္းရဲ႕တန္ဖိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာဂဃနဏ မသိၾကေသးလို႔ပါ
လူဆိုတာ ကိုယ္ကသာ မေပးၿခင္တာ သူတစ္ပါးဆီက ရယူခ်င္ၾကတာ
ေတာ႔ ဓမၼတာပါပဲေလ...သူတစ္ပါးကို မေပးခ်င္လို႔ ကုိုယ္႔ပစၥည္းဥစၥာေတြ ကုန္ခမ္းသြားမွာစိုးလို႕ ဖြက္ထား သိမ္းထားၾက
ဦးမယ္ဆိုရင္ ယခု ဘ၀ မွာေရာ ေနာက္ဘ၀ ေတြမွာပါ ဆင္းရဲ ၿခင္း
တရားနဲ႔ ကင္းလြတ္ နိုင္ၾကဦးမယ္ မဟုတ္ဘူး...သူတစ္ပါးကို ေပးကမ္းၿခင္းဆိုတဲ႔ဒါနတရားေတြ ေခါင္းပါးေန
သမွ် လူေတြ မြဲေတမႈနဲ႔ ကြာရွင္းနိုင္ၾကဦးမယ္မဟုတ္ဘူး...ဘာေၾကာင္႔
လဲဆိုရင္ ကိုယ္႔ဥစၥာပစၥည္းကို တပ္မက္ ၀န္တိုမႈ မစၧရိယ တရားေတြ
ထားၿပီး မေပးခ်င္မကမ္းခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲမြဲေတၿခင္း
အသိုုက္အၿမဳံထဲက ထြက္ေၿမာက္နုိင္ၾကမွာမဟုတ္ဘူး...ဒါေၾကာင္႔လည္းပဲ ဒါနဆိုတဲ႔ ေပးကမ္းတက္ၿခင္းတရားကို ခ်စ္ေဆး ပြင္႔ေဆး ေအာင္ၿမင္ေဆး တိုးတက္ေဆး သံသရာခ်မ္းသာေဆးလို႔ေၿပာ
ရေလာက္ေအာင္ ပဲ အေရးၾကီးလွပါတယ္...ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္
ၿမတ္ၾကီးေတာင္မွ သဗၺညဳတေရႊညာဏ္ေတာ္ၾကီးကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္ဖို႕အတြက္
ပါရမီ ဆယ္ပါး အၿပာသုံးဆယ္ ေတြကို ၿဖည္႔ က်င္႔တဲ႔ေနရာမွာ ဒါနပါရမီ
ကို အစဦးဆုံးၿဖည္႔က်င္႔ခဲ႕ရတာပါပဲ...မေရတြက္နိုင္ေလာက္တဲ႕ ဘ၀ေတြက်င္လည္ခဲ႔ရတဲ႕ေနရာ မွာလည္း မလွဴဘူးတဲ႔ အရာမရွိ
ဆိုရေလာက္ေအာင္လည္း လွဴတမ္းေပးကမ္း ခဲ႔တာပါပဲ ...တစ္စုံတစ္ေယာက္သာ အလိုရွိရင္ အသက္ကိုေတာင္ ေပးလွဴခဲ႔
တဲ႔အထိ ဒါနပါရမီကို အစြမ္းကုန္ ၿဖည္႔က်င္႔ခဲ႕ဘုရားရွင္ပါ.....
ဒါေၾကာင္႔ (Itivuttaka Pali) ေတာ္မွာ ဒီလိုေဟာၾကားခဲ႔ပါတယ္..
အို ရဟန္းတို႔
ေပးကမ္းလွဴဒါန္းၿခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို
ငါဘုရားရွင္သိသေလာက္သာ အၿခားသူ
ေတြသာ သိမယ္ဆိုရင္ အနည္းဆုံး လက္တစ္
ဆုပ္စာမွ်ေလာက္ေသာ စားၿမိန္ကို ေပးကမ္းလွဴဒါန္း
ၿခင္းမၿပဳဘဲ စားမိမွာမဟုတ္ဘူး.. တြန္႔တို ႏွေမ်ာစိတ္နဲနဲေတာင္
ရွိမွာမဟုတ္ဘူး..တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္သာရွိမယ္ဆို
ဆိုလွ်င္ စားေနဆဲ ပုဂံထဲက ေနာက္ဆုံးအပိုင္းေလးက်န္တာေတာင္
မွ သူတို႔ေပးကမ္းၾကမွာ ဧကန္မလြဲပါဘူး
ဒါေၾကာင္႕ သံသရာက်င္လည္ရာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ အထက္တန္း
က မ်က္ႏွာပန္းလွလွ သြားလာ ေနထိုင္က်င္လည္က်က္စား ေနခ်င္ရင္
ေတာ႔ ဒါနပါရမီ ကို စြမ္းနိုင္သေလာက္ ၿဖည္႔က်င္႔ၾကဖို႔ လိုတယ္
ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း တင္ၿပရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္ပါတယ္..........
No comments:
Post a Comment